80 lat (1927-2007) krótkofalarstwa na Śląsku

	Publikacja
Autor	Zbigniew Gala-Opalski SP9LDB
Data publikacji	sierpień 2007
Miejsce publikacji	Katowice

Na lata dwudzieste XX wieku przypada dynamiczny rozwój profesjonalnej techniki radiokomunikacyjnej, który wywierał również wpływ na ludzi innych zawodów. Zaznaczyło się to w formie amatorskiego uprawiania techniki radiokomunikacyjnej dla spełnienia swoich tego rodzaju zamiłowań. Fakty takie stały się przyczyną i skutkiem dalszego rozwoju śląskiego radioamatorstwa a później krótkofalarstwa. Nie był to rozwój łatwy. Braki odpowiedniej literatury i doświadczeń a także wysoka cena odpowiednich elementów inspirowała śląskich radioamatorów do tworzenia własnych konstrukcji spełniających wymogi techniczne konstruowanych amatorsko urządzeń. Nie sprzyjały rozwojowi także obowiązujące przepisy prawne, które w początkowym okresie zabraniały posiadania nawet odbiornika radiowego i z których to powodów budowane urządzenia radiowe były z mocy prawa urządzeniami nielegalnymi. Późniejsze zmiany przepisów usankcjonowały istnienie krótkofalarstwa i pozwalały na jego dalszy rozwój.

Rozwój amatorskiej radiokomunikacji nie ominął ziemi śląskiej. Pierwsze efekty tej działalności notujemy na terenie Bielska, a jej prekursorem był bielszczanin Tadeusz Matusiak TPTM (później TPXA, następnie SP6XA), który w roku 1926 jako 14-letni uczeń buduje nadajnik na którym w dniu 16 listopada 1927 r. nawiązuje pierwszą na Śląsku, potwierdzoną kartą QSL dwustronną łączność z krótkofalowcem szwedzkim SMUA z Göteborga. W 1928 r. także w Bielsku rozpoczął pracę Walter Eichler TPEW (późniejszy SP3EW). Był to niemiecki przemysłowiec, posiadający szczytowej klasy urządzenie nadawczo-odbiorcze. Tenże TPEW w 1928 r. wspólnie z TPXA budują pierwszy w Polsce nadajnik sterowany kwarcem na którym już pod znakiem SP3EW uzyskuje dyplom „WAC”. W roku 1930 na Górnym Śląsku uruchamiają się dwaj nadawcy: Jozafat Sosiński SP3PW (późniejszy SP1AT) w Siemianowicach Śląskich i Jan Datko SP3OL (późniejszy SP1OL) w Piotrowicach k/Katowic. W tym samym roku w Żorach rozpoczynają działalność krótkofalarską bracia Bronisław SP1AW i Tadeusz SP1FO (ex.SP3KS) Karolczakowie.

Pięć lat później przy „Polskim Radio” w Katowicach powstaje „Klub Radiotechniczny” a w nim Sekcja Krótkofalarska. Założycielem i kierownikiem klubu oraz sekcji był Karol Miłobędzki SP1GJ. Już na pierwszym zebraniu sekcji wysunięto postulat utworzenia okręgowego Śląsko-Dąbrowskiego Związku Krótkofalowców, ale wobec trudności statutowych sprawę powierzono osobnej komisji do jej realizacji. Trudności statutowe prawdopodobnie doprowadziły do zaniechania nie tylko przedsięwzięcia ale i zaprzestania działalności sekcji, klubu i SP1GJ.

W 1936r. przy Zarządzie Głównym Oddziału Młodzieży Powstańczej w Katowicach, grupa młodzieży rozpoczyna działalność krótkofalarską . W kwietniu 1937r. powstaje i działa do wybuchu II wojny Światowej Sekcja Krótkofalarska przy Zarządzie KPW - SP1CD, której założycielem i kierownikiem był SP1OL. W sekcji zrzeszeni byli kolejarze i dla nich SP1OL prowadził szkolenia z zakresu krótkofalarstwa, SP1OL był również inspiratorem przeprowadzenia pierwszej w kraju łączności przy wykorzystaniu środka lokomocji jakim był pociąg osobowy na trasie Katowice–Rybnik. Łączność prowadzona w trakcie jazdy pociągu pomiędzy SP1OL a SP1CD zakończyła się zanikiem sygnału po wyjeździe ze stacji Piotrowice. W tym samym roku SP1OL wspólnie z Tadeuszem Matusiakiem SP1XA przeprowadzili z bardzo dobrym efektem pierwsze na Śląsku próby nawiązania dwustronnych łączności w paśmie 56 MHz pomiędzy Katowicami i Bielskiem.

Od 1931 r. stacje śląskie organizacyjnie przydzielone zostały do okręgu krakowskiego, tj. do Krakowskiego Klubu Krótkofalowców w Krakowie. Wcześniej nadawcy mogli wybierać dowolny klub na terenie kraju a najczęściej był to Lwowski Klub Krótkofalowców. Kłopotliwe dojazdy do klubu w Krakowie, a także ilościowy wzrost śląskich nadawców - stwarzał sytuację do utworzenia oddzielnego klubu dla nadawców śląskich. Na ogólne żądanie śląskich nadawców przystąpiono do organizacji takiego klubu na Śląsku.

Starania o utworzenie organizacji krótkofalarskiej na Śląsku podjęli się Koledzy J. Sosiński SP1AT i J. Datko SP1OL. Nie była to łatwa sprawa, bowiem „KKK” nie miał zamiaru pozbywać się śląskich nadawców, proponując utworzenie na terenie śląska „Oddziału KKK”. Propozycji nie przyjęto i w dniu 17 sierpnia 1937r.na Zebraniu Konstytucyjnym powołano do życia Śląski Klub Krótkofalowców z siedzibą w Polskim Radio Katowice przy ul. Ligonia 29 w Katowicach.

W skład pierwszego Zarządu Klubu weszli:

Prezes - Jozafat Sosiński SP1AT
Z-ca Prezesa - L. Bucholc
Sekretarz - K. Gajewski SP1IE
QSL Manager - Jan Datko SP1OL
Członek Zarządu - J. Ciachotny
Członek Zarządu - Józef Bełkowski

Nowy Zarząd przystąpił do intensywnej działalności organizacyjnej. Efekty przyszły w stosunkowo krótkim czasie nastąpił wzrost ilościowy nadawców i nasłuchowców. Jeszcze w 1937 r. licencje otrzymali Paweł Kaniut SP1RG z Radzionkowa i Robert Kandzia SP1WR z Siemianowic, a licencję nasłuchową Zarząd Główny Oddziału Młodzieży Powstańczej SPL542. Powstaje także stacja Komendy Chorągwi Harcerskiej w Katowicach SP3HS. Kierownikiem stacji był Jerzy Sztreker, a opiekunem radiostacji Józef Bucholc. Stan osobowy stacji wynosił kilkanaście osób. Operatorami stacji byli m.in. Tadeusz Boehm SPL866, Leon Brzeziński, Zygmunt Losert. Powstaje także w Janowie k/Katowic „Koło L.O.P.P” SPL580. Koło to jednak w krótkim czasie zaprzestało swojej działalności. SP3HS, SP1CD i SPL580 zostali członkami stowarzyszonymi w Śląskim Klubie Krótkofalowców. W 1938 r. Komenda Chorągwi Harcerskiej SP3HS zorganizowała pierwszy kurs krótkofalarski po ukończeniu którego znaki nasłuchowe otrzymali SPL864 Leon Brzeziński z Nowego Bytomia, Edward Cyran z Rybnika i inni.

Wzrost aktywności organizacyjnej klubu i jego znaczenia dla śląskiego krótkofalarstw miał znaczący wpływ na decyzje Zarządu Głównego Polskiego Związku Krótkofalowców który z dniem 1 maja 1938 r. przyjął Śląski Klub Krótkofalowców w poczet członków PZK, nadając mu jednocześnie uprawnienia okręgu na teren działania województwa śląskiego oraz niektórych powiatów województw ościennych.

Pośrednio związanym z krótkofalarstwem śląskim było powstanie za zgodą Starostwa Grodzkiego Sosnowieckiego Dąbrowskiego Klubu Krótkofalowców z siedzibą w Sosnowcu. Klub powołano na Zebraniu Organizacyjnym które odbyło się 16 kwietnia 1939 r. Zarządu Klubu ukonstytuował się 24 kwietnia 1939 r. a w skład jego weszli: F. Rak, T. Karwański, J. Kotowski, J. Szczepanowski, S. Arnold, Kotarski i Borg. W skład Komisji Rewizyjnej weszli: Piotrowski, Ziomek i Konwizara. Działalność swoją klub rozpoczął ze stanem osobowym 15 członków nasłuchowców, przeważnie radiotelegrafistów. Klub planował rozpoczęcie szkolenia krótkofalarskiego przy zapewnionej pomocy instruktorskiej ze strony Śląskiego Klubu Krótkofalowców. Dalszych informacji na temat działalności klubu nie stwierdzono.

Kończący się rok 1938 został przeznaczony na organizację pierwszej na Śląsku „Wystawy Radiowej”. Wystawa została zorganizowana w Konserwatorium Muzycznym w Katowicach w dniach 1 – 22 stycznia 1939 r. Cieszyła się olbrzymim zainteresowaniem, co spowodowało jej dwukrotne przedłużanie w stosunku do ustalonego pierwotnie jej terminu zakończenia. Prócz dużych walorów wizualno-technicznych, wystawa przyczyniła się także do popularyzacji sportu krótkofalarskiego, zdobywając nowych adeptów krótkofalarstwa. Do atrakcji wystawy należały radiostacje zbudowane przez SP1RG. Główna jego radiostacja pracowała na fali 41,82 m i 40 cm a odbierana fonia była transmitowana przez głośniki na salę wystawową.

Ogółem w drugiej połowie 1939 r., na terenie Śląska działało 11 nadawców: SP1AT, SP1OL, SP1CD, SP1FO, SP1IE, SP1OM, SP1RG, SP3HS, SP1WR, SP1WU i SP1CU i kilkudziesięciu nasłuchowców: SPL531, SPL532, SPL540, SPL552,SPL596, SPL577, SPL866, SPL864 i inni.

Wybuch II Wojny Światowej 1 września 1939 r. na długo położył kres działalności krótkofalarskiej na Śląsku. W czasie okupacji Niemieckiej wielu nadawców doznało represji z powodu bycia krótkofalowcem. Inni walczyli z okupantem na terenie kraju i za granicami. Do jednych z nich należał SP1RG który pod koniec sierpnia wyjechał do Warszawy gdzie eksponował na „Wystawie Radiowej” zorganizowanej w gmachu YMCA, wykonaną przez siebie stację nadawczo-odbiorczą. Tam też zastał go wybuch wojny i związana z nią obrona Warszawy. Był członkiem obsady stacji krótkofalowej SP42, nadającej w paśmie 41 m. Stacja podlegała Polskiemu Radiu. Początkowo stacja miała za zadanie zapewnienia ciągłości działania stacji warszawskiej, później w wyniku niekorzystnej działalności stacji krótkofalowych Polskiego Radia – przejęła także obowiązki stacji telegraficznej Polskiej Agencji Telegraficznej. Działalność stacji trwała jeszcze po zakończeniu wystawy. Przyszedł jednak czas zdania nadajnika władzom niemieckim. Aktu tego dokonali jedyni pozostali w gmachu YMCA Jan Kępiński i Paweł Ginter Kaniut. Oddali nadajnik ale pozostały na wystawie wartościowy sprzęt cichaczem początkowo wynosili a potem nawet wywozili ukrywając go w magazynach i mieszkaniu dyrektora amerykańskiej firmy Colgate-Palmolive. Po zakończeniu dzieła ewakuacji i ukrycia sprzętu – SP9RG wyruszył w drogę powrotną do rodzinnego Radzionkowa, gdzie czekały na niego jako krótkofalowca i jego ojca kolejne prześladowania.

Drugim krótkofalowcem był Jerzy Sztreker – Kierownik Stacji SP3HS, który jako żołnierz zginął prawdopodobnie w walkach pod Tobrukiem. Po zakończeniu działań wojennych w 1946 r. reaktywacji śląskiego krótkofalarstwa podjął się ex. SP1RG. Zorganizował w Polskim Radio w Katowicach spotkanie przedwojennych nadawców członków Śląskiego Klubu Krótkofalowców. Spotkanie to nie przyniosło żadnych rezultatów. Po spotkaniu SP1RG otrzymał od przedstawiciela ROP w Polskim Radiu informację aby się wstrzymał z działaniami reaktywującymi krótkofalarstwo gdyż jest na to za wcześnie. Nie podjęto próby reaktywowania działalności krótkofalarskiej na Śląsku także po reaktywowaniu Polskiego Związku Krótkofalowców w roku 1948. Z mocy podziału PZK krótkofalowcy śląscy mieli podlegać pod nowo powstały Okręg Wrocławski. Z tej rejonizacji nie skorzystał żaden ze śląskich krótkofalowców.

Rok 1950 zamyka kartę odradzającego się po roku 1948 Polskiego Związku Krótkofalowców. W lipcu 1950r. następuje zjednoczenie organizacji „Towarzystwa Przyjaciół Żołnierza”, „Towarzystwa Przyjaciół ORMO”, „Polskiego Związku Żeglarskiego” i „Polskiego Związku Krótkofalowców” w jeden organizm pod nazwą Liga Przyjaciół Żołnierza. Centralizacja ta nie wyszła na dobre krótkofalarstwu. Pomimo osiągnięć LPŻ zwłaszcza w zakresie ilościowej rozbudowy radioklubów, zanotowano znaczny spadek aktywności nadawców indywidualnych. Zminimalizowano wydawanie licencji indywidualnych a te nieliczne wydawane były dla aktywu LPŻ. W powstających radioklubach znajdują swoje miejsce także przedwojenni pozbawieni swoich znaków śląscy krótkofalowcy. Stanowili oni trzon kadry instruktorskiej, bogatej w doświadczenia zarówno w zakresie szkoleniowym jak i konstruktorskim. Pierwszą licencję na znak SP9KAZ otrzymał Radio klub LPŻ w Niedobczycach w roku 1952. Dalsze licencje w latach 1952-1956 otrzymały kolejne Radio kluby LPŻ: SP9KAS w Katowicach, SP9KAG w Gliwicach, SP9KAX w Nowym Bytomiu, SP9KDD w Tarnowskich Górach, SP9KBF w Bytomiu, SP9KAT w Bielsku-Białej i następnie w Siemianowicach Śląskich, Chorzowie i Cieszynie. Pierwszą na Śląsku powojenną licencję indywidualną na znak SP9MJ otrzymał w roku 1952 Insp. ZW LOK w Katowicach Jankowski z której prawdopodobnie nigdy nie korzystał. Na drugą czekano do 1955r. i otrzymał ją również Insp. ZW LOK w Katowicach Andrzej Jałocha SP9CE. W roku 1955 zostały wydane również licencje indywidualne ograniczone wyłącznie do pasma UKF i otrzymali je Bohdan Radwański SP9UAO (późniejszy SP9DV) i Ludwik Cichecki SP9UAR (późniejszy SP9DU).

Wydawanie normalnych wielopasmowych licencji nastąpiło dopiero w 1956r. Otrzymali je m. innymi Koledzy: SP9DI, SP9DJ, SP9DL, SP9DN, SP9DW i 16 innych. W tym samym roku licencje otrzymali także Koledzy SP9GO, SP9GP, SP9MM i inni.

Ilościowy wzrost stacji indywidualnych pociągnął za sobą wzrost aktywności nadawców śląskich. Nadawcy ci uczestniczą w krajowych i zagranicznych zawodach krótko i ultrakrótkofalarskich przysparzając splendoru i podnosząc rangę śląskiego krótkofalarstwa. Reaktywowanie Polskiego Związku Krótkofalowców 1957 r. stanowiło przełom w działalności polskiego krótkofalarstwa. Również śląscy krótkofalowcy postanowili wziąć sprawy krótkofalarstwa we własne ręce. Odżyła świadomość dotychczasowej historii śląskiego ruchu krótkofalarskiego. Podjęto przedsięwzięcia zmierzające do reaktywowania Śląskiego Klubu Krótkofalowców. Zebranie organizacyjne odbyło się dnia 15 września 1957 r. w ZDK Huty „Pokój” w Nowym Bytomiu, a jego organizatorami byli Koledzy: SP9DR, SP9DW, SP9EC, SP9DO i SP9DL. Na zebraniu PZK reprezentował SP5CM. Efektem obrad było powołanie zgodnie z zaleceniem ZG PZK „Oddziału Polskiego Związku Krótkofalowców”” z siedzibą w Nowym Bytomiu.

W skład Zarządu weszli:

Prezes - Witold Wichura SP9DW
Z-ca Prezesa - Jan Wójcikowski SP9DR
Sekretarz - Leon Brzeziński SP9DL
Skarbnik - Oleg Zaria-Zarine SP9DO
KF Manager - Tadeusz Boehm SP9EU
UKF Manager - Jan Wójcikowski SP9DR
QSL Manager - Stanisław Maciejewski SP9ADR
Członek Zarządu - Paweł Kaniut SP9ACL

Nowobytomski Oddział aktywnie rozpoczął swoją działalność organizacyjną, kładąc szczególny nacisk na ilościowy rozwój organizacji, szkolenie młodzieży i aktywizację działalności sportowej. Efekty przyszły stosunkowo szybko, wysuwając śląskich krótkofalowców na czołowe miejsce w hierarchii krótkofalarstwa w kraju.

Ilościowy wzrost krótkofalowców zrodził potrzebę powołania klubów PZK, które obok klubów LOK zapewniały możność bycia członkiem konkretnego klubu i członkiem PZK co było warunkiem uzyskania licencji nadawczej. Wychodząc na przeciw tym potrzebom Zarząd Oddziału PZK w Katowicach około 1958 r. powołał „Klub Krótkofalowców przy ZO PZK”, który zrzeszał krótkofalowców należących do PZK, ale nie będących członkami klubów LOK lub ZHP. Stacja rozpoczęła swoją działalność pod znakiem SP9PNB. Problem nie został jednak rozwiązany do końca. Trudności w bieżących kontaktach nadawcy z Klubem stały się potrzebą powiększenia sieci klubów PZK na terenie Śląska.

Rok 1960 stał się rokiem pierwszej weryfikacji nadawców i klubów. W wyniku weryfikacji stan na koniec 1960r. wyniósł 120 członków zrzeszonych w 19 klubach PZK i LOK. Rok ten kończy się także nieprzyjemnym zgrzytem. Z przyczyn subiektywnych Zarząd Oddziału PZK zostaje pozbawiony pomieszczeń, przenosząc na długi czas organizacyjną działalność do mieszkań swoich członków. Kolejne lata nie należały do łatwych. Połączenie w grudniu 1960r. Oddziałów PZK Katowice, Częstochowa i Żywca w jeden Oddział PZK w Katowicach spotęgowało występujące problemy organizacyjne. Pomimo braku pomieszczeń, Oddział przedsięwzięcia organizacyjne realizowano pomyślnie. Rozwinęła się współpraca ze Śląską Komendą Chorągwi ZHP, a także współpraca z Wojewódzkim Sztabem Wojskowym. Efektem rozwijającej się współpracy było m. innymi uruchomienie się Harcerskiego Klubu Łączności SP9ZHR w Świętochłowicach (działającego aktywnie nadal), oraz Harcerskiego Klubu Łączności SP9ZHQ w Ośrodku Harcerskim w WPKiW w Chorzowie, a także wysoko oceniane współdziałanie krótkofalowców w ćwiczeniach TOPL.

Uznanie w 1963r. Polskiego Związku Krótkofalowców jako organizacji wyższej użyteczności zwiększyło rangę społeczną tej organizacji. Fakt ten stał się pomocny przy realizacji wielu przedsięwzięć organizacyjnych realizowanych przez Oddział jak Kluby. Ten przywilej umożliwił m. innymi pozyskanie pomieszczeń w Katowicach przy ul. Mickiewicza 19, niezbędnych do prowadzenia działalności statutowej przez Zarząd Oddziału PZK.

Odrodziło się wśród nadawców także dążenie do reaktywowania Śląskiego Klubu Krótkofalowców. Wszczęte na początku 1965r.działania doprowadziły do podjęcia w dniu 20 marca 1966r.przez Plenum ZG PZK uchwały zezwalającej na prowadzenie działalności klubowej przez Śląski Klub Krótkofalowców w Katowicach w siedzibie Zarządu Oddziału PZK przy ul. Mickiewicza 16. Inicjatorami tego przedsięwzięcia byli Koledzy: SP9EC, SP9DW, SP9RG, SP9DL, SP9EU i inni którzy wyrazili chęć kontynuacji tradycji przedwojennego Śląskiego Klubu Krótkofalowców. Klub w roku 1972 uzyskał lokal a w 1973r. otrzymał znak SP9PEZ.

Lata 70-te charakteryzują się nadal dużą aktywnością organizacyjną Oddziału, zwłaszcza w zakresie szkoleniowo-sportowym. Szybko wzrasta ilość nowych nadawców i nasłuchowców. Powstają także nowe kluby w pionie PZK, LOK i ZHP. Prosperity to postawiło śląskie krótkofalarstwo w ścisłej czołówce Oddziałów PZK w kraju. Ze szczególną satysfakcją odnotowano otwarcie przez Kolegów z Rybnika „Centralnego Klubu Krótkofalowców ROW”, którego działalność znana była na całym Śląsku. Bardzo aktywny w tych latach był Klub Łączności LOK SP9KRT. Klub duży nacisk kładł na szkolenie nowych nadawców poprzez częste organizowanie kursów krótkofalarskich połączonych z egzaminami na licencję. Równie aktywnie pracował na pasmach zarówno w zawodach krótkofalarskich jak i w łącznościach normalnych. Pracował ze wszystkimi kontynentami, i może pochwalić się ilością ponad 100 tys. potwierdzonych łączności oraz zdobyciem kilkudziesięciu zagranicznych dyplomów krótkofalarskich. Do czołowych śląskich klubów tych lat należy zaliczyć Klub Łączności LOK SP9KJM i Śląski Klub Krótkofalowców.

Nie można pominąć działalności nadawców pracujących innymi emisjami. Prekursorem łączności SSTV był na Śląsku Kolega Tadeusz Czerwiński SP9DOV z Częstochowy, który na początku roku 1972 odnotował już ponad 20 łączności z nadawcami zagranicznymi, Pierwszą łączność dwustronna nawiązał w maju 1971 r. z francuskim amatorem o znaku F6BEK. Drugim nadawcą pracującym emisją SSTV był Lucjan Morcinek SP9VU z Katowic, który od 1974 r. dokonywał tylko odbiorów obrazów SSTV, natomiast dwustronnymi łącznościami emisją SSTV zajmował się dopiero w latach 1979-81, nawiązując w tym czasie kilkadziesiąt łączności w większości z nadawcami zagranicznymi.

W latach 70-tych notujemy także rozwój działalności przy wykorzystaniu emisji RTTY w której wyróżniającym się nadawcą był Kol. Jerzy Zajda SP9BGS. Duże zainteresowanie i wzrost aktywności nastąpił również w prowadzeniu łączności poprzez stacje umieszczone na satelitach.

Zmiany administracyjne jakie nastąpiły w kraju w roku 1975 przyniosły także zmiany w strukturze Oddziałów PZK. Na XVII Zjeździe ZOW PZK w Katowicach dokonano podziału dotychczasowego stanu osobowego Oddziału PZK w Katowicach na trzy Oddziały PZK tj. Katowicki (ukonstytuowany na cyt. Wyżej zjeździe) oraz bielsko-bialski i częstochowski. Oddziały te miały się zawiązać w późniejszym terminie lecz do 1999 roku ich nie powołano.

Nowy Zarząd Oddziału PZK w Katowicach rozpoczął swoją działalność ze stanem osobowym 549 członków w tym 394 nadawców. Działalność organizacyjna Oddziału nie natrafiała na większe trudności. Następuje dalszy ilościowy wzrost członków. Na koniec I-go kwartału 1981r. Oddział w Katowicach liczył już 742 członków w tym 503 nadawców zrzeszonych w 59 klubach w pionach LOK, PZK i ZHP).

W tymże 1981r.powstała nowa forma pracy nadawczej przez przemiennik. Inspiratorem pomysłu był Kol. SP9LDB, który zgłosił go na spotkaniu klubów SP9PEZ, SP9PDF, SP9PDG, SP9PPP, SP9PFM, SP9PTO i SP2PIS, które odbyło się w Dąbrowie Górniczej. Na spotkaniu powołano także „Zespół Klubów” który miał realizować zadania związane z budową przemiennika naziemnego SR9E. Konstruktorami przemiennika byli Koledzy: SP9MCW, SP9JRL, SP9CSW i inni. Rozpoczęły się prace konstrukcyjne przemiennika przez w/w konstruktorów jak i budowa bazy antenowej przez Kol. z klubu SP9PEZ.

W grudniu 1981r. działalność krótkofalarska została całkowicie przerwana wprowadzeniem stanu wojennego na czas którego zostały zawieszone licencje a sprzęt nadawcy przekazali do depozytu w PAR-ach. Wznowienie działalności w formie ograniczonej ilości wydanych licencji nastąpiło w maju 1982 r., a pozostałe licencje zweryfikowane zaczęto wydawać dopiero od sierpnia 1983 r. Dezorganizacja działalności krótkofalarskiej spowodowana stanem wojennym przez długie lata skutkowała znacznym obniżeniem działalności i aktywności nadawców indywidualnych oraz klubów. Wiele klubów zaprzestało swojej działalności. Wielu nadawców indywidualnych miało trudności w odzyskaniu licencji bądź odmówili ich zweryfikowania. Spowodowało to znaczny spadek ilościowy tak członków PZK jak i klubów. Dopiero druga połowa lat 80-tych zaznaczyła się pozytywnymi efektami stabilizacji, wzrostem ilościowym członków PZK, oraz zwiększeniem aktywności organizacyjno-sportowej. W połowie roku 1988 Oddział nasz liczył ponad 620 członków zrzeszonych w 58 klubach PZK, LOK i ZHP.

W latach 90-tych wysiłki Oddziału PZK zmierzające do dalszego wzrostu ilościowego członków PZK, działalności szkoleniowej i sportowej, nie przyniosły większych rezultatów. Następował spadek ilościowy członków PZK. Zauważalna deprecjacja zorganizowanego krótkofalarstwa ma swoje przyczyny w różnych czynnikach. Do takich można zaliczyć: złagodzenie obowiązujących przepisów w przedmiocie obowiązku bycia członkiem PZK warunkującego otrzymanie licencji, zmiana zainteresowań pod wpływem nowych technik elektroniki cyfrowej i komputeryzacji.

Niewielką poprawę ilościową członków PZK odnotowano na przełomie 1999/2000 roku kiedy to w wyniku zmian administracyjnych kraju ponownie połączono województwa częstochowskie i bielsko-bialskie w jedno województwo śląskie. Zastój organizacyjny wydaje się maleć w latach po roku 2000. Poprawia się stabilność działalności krótkofalarskiej i aktywności sportowej nadawców. Występuje także wzrost ilościowy krótkofalowców. Wracają krótkofalowcy którzy kiedyś z różnych przyczyn opuścili szeregi PZK. Reaktywują także swoją działalność ex. kluby jak również powstają nowe.

Nie bez znaczenia na ten stan rzeczy miało zwiększenie samodzielności działania Oddziału i klubów. Wynikiem tego było powstanie na terenie Śląska dwóch nowych oddziałów tj. Rybnickiego i Górnośląskiego. Są one świadectwem realizacji potrzeby rozszerzenia działalności organizacyjnej na szerszym terenie, ułatwiającej docieranie do krótkofalowców i komunikacji z nimi, co ma także znaczący wpływ na zwiększenie aktywności organizacyjnej, szkoleniowej i sportowej.

W działalności szkoleniowo-sportowej wyróżnia się klub SP9KJM w Siemianowicach Śląskich, który w ostatnich latach zorganizował i przeprowadził kilka kursów dla adeptów krótkofalarstwa przysparzając tym samym Oddziałowi nowych licencjonowanych nadawców. Stabilizowanie się działalności organizacyjnej i szkoleniowo-sportowej na terenie działania naszego Oddziału, którego stan ilościowy zamyka się cyfrą 239 członków i 23 klubów (PZK, ZHP, LOK) - pozwala na patrzenie z ufnością w przyszłość następnego pięćdziesięciolecia. Zmiana w marcu 2005 r. nazwy z OT PZK w Katowicach na „Śląski Oddział Terenowy PZK” w Katowicach stała się także impulsem do poprawy działalności organizacyjnej, i kontynuacji dobrych tradycji śląskiego krótkofalarstwa.